This composition, titled “மையும் நானும்” (“Between Me and Myself”), serves as a tribute to the ink pens that were an integral part of our school and college days in India, spanning the era from the 1970s to the 1990s. While “Fountain Pen” is the accurate English term for these writing instruments, we used the term “Fountain pens” specifically for the “Parker pens” from China during our school days.
During those school years, a considerable amount of time was devoted to perfecting the pen nib to ensure a smooth ink flow. I firmly believed that the speed during exams could be attributed to the smoothness of the nib, treating it as a weapon during the intense days of examination battles. It’s disheartening to observe that, in the modern world, the advent of ever-evolving “e” communication methods has led to a decline in the use of pens for writing. In the limited writing we engage in today, ink pens have been overshadowed by ballpoint pens. I have penned down this poem using an ink pen, a personal endeavor for my own satisfaction.
அன்று... வெள்ளைத்தாளின் உயிர் அவளும் நானும் தேர்வின் தெளிவு அவளும் நானும் கையொப்பங்களின் கனம் அவளும் நானும் பச்சை மையின் பலம் அவளும் நானும் முள்ளது மென்மையாக்க தரையில் தேய்ப்பானாம் மையோட்டம் ஊத்தாக்க முள் பிரிப்பானாம் முட்டாள் தினம், மை உறைந்த சட்டையாம் Camlinனும், Natrajயும் அண்ணனாம் Brilலோ அவளின் தந்தையாம், என பதப்படுத்தினான் மாணவன் எங்களை பல உறவுக்கு உயிர் கொடுத்ததும் நாங்கள் முள் உடைத்து உயிர் எடுத்ததும் நாங்கள் வாளை விட பலமாம் நாங்கள் - எழுத்தின் கூர்மையால் Parker பண்ணையாரால் பயனிழந்தோம் Reynolds Romeoவால் உணர்விழந்தோம் எஞ்சிய எம் இனம் அரசு அலுவலில் அகதியாய் - இன்று அருகிவரும் இனம் மையும் நானும் முழுமையாய் அழியும் முன் உயிர் கொடுங்களேன் என்றதாம் மெய்யாய் மைப்பேனா மனிதனைப்பார்த்து! ---- என்று மை மறந்த ஆனந்தன் -----
இரயில் பயணங்களில்.... 