The anticipation of what lay ahead dawned on me the night before the significant event. Around 7 pm on the eve, I began displaying signs of zoning out, unmistakably noticed by my family.

I diligently prepared for the morning expedition, packing both bags, which weighed approximately 3 kg. The contents covered all essentials for survival, including gloves, walking shoes, extra footwear, wet wipes, and a variety of survival snacks, and so forth.

As I ascended and descended the stairs, refilling the bags and organizing my post-it notes, my 18-year-old daughter approached me gently, offering reassurance, “Dad, you’ve done this multiple times, so don’t worry. Everything will be fine, just as you committed and promised.” Her words brought a sense of relief.

After taking a paracetamol, I retired early, expecting a restful night’s sleep. However, I found myself disturbed, waking at 2 am for a glass of water. Despite returning to bed, the morning alarm jolted me awake, and the butterflies in my stomach returned. While the temperature had been 18 degrees a day ago, it had plummeted to 5 degrees on the day of the Herculean task. A 15-minute walk lay ahead before the formal commencement.

Though I had undertaken similar challenges in the past, it had been ages ago. Nevertheless, a myriad of unanswered questions plagued my mind:

How would I face the public?
Would I recognize everyone when I arrived?
How should I react to familiar and unfamiliar faces?
Handshake or fist bump with familiar acquaintances?
Could I recall the entire trail with various terrains, uphill and downhill?
Setting aside these thoughts, I had a light breakfast, struggled to find fitting attire due to changes in shape and size, and embarked on the journey.

The day was bitterly cold, hands freezing as I reached the first transit point. Despite encountering difficulties at two more points and briefly losing the trail, I persevered. Transit challenges posed obstacles, exacerbated by the burden of the backpack and additional luggage.

Finally, after enduring a rollercoaster of emotions, I reached the target spot. Before stepping onto the first staircase, I instinctively turned back, backpack still on, wanting to wave at my mom and dad, akin to my five-year-old self on the first day of school. However, no one was there, and tears welled up. The desire to retreat and run back home, reminiscent of my initial school days, lingered.

Indeed, after precisely 742 days, I was returning to the office, marking my first day back after two years of working from home.

” For men may come and men may go,
but I go on forever. ”    — extract from the poem “The Brook” by Lord Tennyson

Those were the initial murmurs of the melodious brook. Another year passed in solitude for humankind, and the phrases above appear as if Mr. and Mrs. Corona are casting their gaze upon us. The tempest has not yet subsided, and each of us, depending on the vessel we sailed in, felt the impact with varying intensity. I am optimistic that brighter days lie ahead, and let us embrace the arrival of the New Year 2022 with hearts filled with hope and genuine trust.

AUDIO FILE BELOW

பாண்டவர் வாழ்ந்த
பதிமூன்றாம் ஆண்டை
முகமூடி இனமாய்
அலைந்து திரிந்து
உணர்ந்து பழகினோம்

உருவில்லா உலகநாதரென
உலகம் பேசிய 
ஒரே மொழி

வயது வரம்பில்லை
பாலின பகிர்வில்லை
மரண வேட்டைக்கும்
வஞ்சனை ஏதுமில்லை

தூணில் இருந்தாயோ
துரும்பில் இருந்தாயோ
நெஞ்சை உரித்த
நரசிம்மன் –  நீ

ஓய்ந்தான் ஒனாயென்றால்
அடங்காத நாடோடி – ஒமிக்ரானாம்
ஈட்டிக்காரன் அமிர்கானாய்
தவணை முறை தாக்கத்தில்

இனம் காணா மாற்றங்கள்
எத்தனை எத்தனை ! 
தனிமையின் தாக்கம்
சலசலப்பில்லா சந்தை
சுற்றமில்லா சடங்கு
பாலைவன பள்ளி

உரசும் உலகம் 
இரண்டடி இடைவெளியில்
இயங்கியது போதுமெ

சுத்தம் சோறுபோடுமென
அழுத்தமாய் சொல்கிறாள்
இயற்கை அன்னையென
விழுந்து நிமிரும் 
இனமென நாம்
எழுந்து நின்று
புத்துணர்வோடு அடிவைப்போம்
இப்புத்தாண்டில்

— ஆனந்தன்

Some of my long-standing memories (perhaps better described as “age-young”) remain sweet and preserved in time. I often find myself recalling them, savoring the moments over and over again. Here is one such memory.

In September 1996, the morning was exceptionally beautiful. If my memory serves me well (though it tends to fade these days), it marked the third session of the Organizational Behavior class conducted by Dr. Sugumar. We were in the first semester of our MBA program. At that time, the class seemed formidable to me, as Dr. Sugumar’s profound knowledge and eloquent delivery portrayed him as an intellectual giant. Adding to the challenge, most of my batchmates appeared “pretty laid back,” aiming to establish themselves as the cream of the engineers selected for the program. Interestingly, this laid-back attitude persisted among the 26-member class for the remaining 24 months, mostly spent in hostel rooms or, in the case of day scholars, elsewhere.

Returning to that particular day, Dr. Sugumar spent the initial 20 minutes discussing “Classical Conditioning” before opening the floor for real-life associations with the theory. The next 10 seconds were met with literal “pin-drop silence.” It was you who broke the ice, sharing your schoolboy experience of classical conditioning with the 7 am All India Radio’s AakashVaani – “Seidigal Vaasipathu Saroj Narayan Swami.” It was simply superb. Over the course of 25 years, from that moment, I have admired your perspectives as both a boy and a man, my friend. So, on this special occasion, I’d like to express a few words. Here you go.

Act of Shame – “Keep your friends close and enemies closer” .

What a shameful moment for humanity. There have been instances in my life when I felt remorse for being born as a human, and this was undoubtedly one of those moments. Even the pigs roaming the streets of my village would have exhibited more humanity in such a situation.

அரக்கனை போற்றும்

அசுர இனமே 

என் உமிழ்நீர்

கூடஉங்கள் முகத்தில்

விழ மறுக்கிறது 

நெருப்பில் முறிக்கும்

பிணமென ஆனோமே

கேளடீ சிவசக்தி !

மறந்தும் நீ 

என்முன் தோன்றாதே

புரியா சக்தியாய் 

நீ புதைந்து போ 

இல்லை

உனக்குநான் அரக்கனாவேன் !

The nostalgia of our school and college days often revolves around stalwarts like Vaali, SPB, Crazy Mohan, and many others. The passing of these legends prompts us to acknowledge that we’re entering an age where we might find ourselves attending “more funerals” than “weddings.” Let’s embrace this reality, focus on the remaining vibrant aspects of life, and move forward, cherishing the memories of the artistic legacies they’ve left behind.

AUIDO FILE BELOW

நான் ரசித்து வளர்ந்த 

வரிகள் மறைந்தது – வாலி மறைவால்

சிரிப்பு  மறைந்தது – crazy மறைவால்

குரல் மறைந்தது – பாலு மறைவால்

புத்தகமாய் இருந்திருந்தால்

கடைசி இரு பக்கங்களை

படிக்காமல் வைத்திருந்து

முடிக்காமல் ரசித்திருப்பேன்

உயிராய் போனதனால்

Shelf life என்ற தேதியைகடந்தே

நாம் செல்லப்பழகுவொம்

நினைவுகள் மங்கா வாழப்பழகுவோம்

      — ஆனந்தன்

The timeless inquiry persists: are leaders born or made? According to numerous research papers, the consensus leans towards the idea that leaders are made, with approximately 70% of leadership qualities acquired and 30% attributed to genetics.

If we adopt Northouse’s (2007, p.3) definition of “Leader/Leadership” as a guide – defining leadership as “a process whereby an individual influences a group of individuals in a new way to achieve a common goal” – let’s temporarily set aside Military and Corporate leaders. Our focus here is on individuals who exhibit leadership qualities in dealing with people.

In my view, a “people leader” is defined by only two qualities:

 1. Selflessness
 2. Self-awareness
These qualities cannot be taught, as they naturally evolve much like instincts. In a sense, the relationship between a leader and leadership parallels that of a parent to parenting. Just as no parent can be explicitly taught to be a parent, the essence of leadership emerges and evolves through inherent instincts.

Audio File 

மனிதா மனிதா
விழிகள் சிவந்து
குருதி கொதித்து
உதிரும் உணர்விதுவே

ஆடினம் மேய்ந்தெமை
மாடினம் மேய்ந்தெமை
வேலியும் மேய்கிறதே

ஓடைகள் மூடியதே
விவசாயினம் வீழ்ந்திடுதே 
சாமரம் வீசிய பாமரன் 
இன்றும் ஏழ்மையின் எஜமானே

சாமியும் சாதியும்
ஓட்டதன் வேரென
ஓரினம் ஊரியதே
மிச்சமும் மீதியம் 
ஊரையும் பேரையும்
ஈனமாய் வாங்கியதே

வருடங்கள் ஆனதடா
விடையின்றி போனதடா
திராவிட தலைமையும்
மாற்றத்தை போதிக்க
ஏ-மாற்றத்தை வித்ததடா

சூரியன் உதித்ததடா
இருட்டினில் சுட்டதடா
இலையும் இரண்டு
கள்ளித்தளிராய்
முள்ளாய் குத்துதடா

கையை கொடுத்து 
உதவிய கரத்தில் 
விரல்கள் இல்லையடா 
வள்ளுவன் அவனும்
காவியின் இனமென்று
மானமும் போகுதடா

மொழியின் ஒளியும்
மெழுகின் இனமென
பிரித்தே பார்த்தானடா
திரையின் வேங்கையும்
வெற்றிடம் நிறப்பிட
மாற்றத்தில் நின்றானடா

வாரிசு வாரிசாய்
செங்கோல் பிடிக்கும்
கைகள் தளருமடா
ஆட்சியின் அடிமட்டம்
மருத்துவம் போன்றொரு
படிப்பென்று ஆகுமடா
இல்லறம் திறப்போர்
மட்டும் இதற்கென 
மக்கள் உணர்வாரடா
கிம்பளமில்லா சம்பளம் வாங்கும்
வாழ்க்கையும் தொடங்குமடா
செங்கோல் வென்றிட
கல்வித்தந்தையாய்
உயிர்த்தெழ வேண்டுமடா
ஆங்கோர் ஏழையின்
ஏழ்மையும் நீங்கிட
பூமியும் மலருமடா

மாண்டு மீண்டும்
பிறக்கும் முன்னே
கனவிது பலிக்குமடா

மனிதா மனிதா
விழியின் குருதியில்
உதிரும் உணர்விதடா...

                                  ------ஆனந்தன்

The imprint of pain often leaves a lasting scar, and there are certain occasions where this indelible mark endures forever. What more is there to express?

Audio File below

விஞ்ஞானம் வித்தாகி
வியாபார முத்தாகி
வியக்கும் சொத்தாகி
மூச்சி முட்ட முதிர்ந்தும்...

நிலவில் நடந்தும்
மழயை அளந்தும்
புயலை புரிந்தும்
இயற்கை உடலில்
செயற்கை பொருளாய்
மூச்சி முட்ட முதிர்ந்தும்...

அன்னாந்தே பார்த்து
ஆகாய ஆய்வில்
ஆழம் அறியாமல்
சிந்திக்க மறுத்த
சில்லரை இனமாய்
அடிப்படை மறந்து
மூச்சது முட்டவே
உன்னுதவி நாடினோம்...

பழி சொல்ல ஜீவனில்லை 
பழி ஏற்க நேரமில்லை
சற்றே உன் கரம் தாழ்த்தி
மீண்டுமோர் மழலையது
மூச்சி முட்டா உயிர் வாழ
உன் சுவாசம் வேண்டுகிறேன் - விஞ்ஞானமே 
நீ வியர்வைக்கும் வாழ்வு கொடேன்...

                            —— ஆனந்தன்

Deepavali

The most cherished festival of my childhood, and I believe for many others as well, was Deepavali. A few years ago, this blog featured a post revisiting a plethora of nostalgic moments and activities from our “school day” Deepavali celebrations. Although the age-old traditions of preparing for Deepavali, such as eagerly anticipating the tailor-made Deepavali day dress a month in advance, commencing the day with a luxurious full-body oil bath, relishing a grand non-vegetarian breakfast and lunch, and engaging in day-long fireworks on the streets, have transformed over time through the process of ‘evolution.’ Nowadays, these celebrations may include special shows, uninterrupted TV time, and the like. However, the essence of fun persists in one form or another. As I often reflect, “time, in its progression through generations, knows how to fill and satisfy the gaps.”

Audio file below

தீபாவளி நல்வாழ்த்து

மத்தாப்பு துளிகளாய் 
மகிழ்வை உதிர்த்து
வெடியா வெடிகளாய் 
கோபம் களைந்து
திரையரங்க தீபாவளி
தொலைக்காட்சி தீபாவளியென
சுற்றமுடன் நட்புடன்
சிறப்பாய் உறையாடி
சரிப்பது ஒலியாய்
எண்ணமது ஒளியாய்
மாசில்லா ஒர் தீபாவளி காண
இனிதான வாழ்த்துக்கள்

               — ஆனந்தன்

Two decades have passed since the day I first set foot on this land. Once an unfamiliar territory for a hometown boy, it has now transformed into my playground. With sincerity, it has guided me through the highs and lows, joys and sorrows, truths and lies. Not a day has gone by without lessons about life and its myriad expectations. “Home” evolves into the cherished “Sweet Home” when it provides both shelter and happiness. Gazing upwards, I find the sky as my roof, and the life unfolding around me fills me with contentment. Thus, I embark on my journey, not akin to the mouse in the movie “Green Mile,” but perhaps for a more fleeting duration. Here we go…

Audio File Below

வீடு

இங்கிலாந்தில் கால் பதித்து 
ஆண்டுகள் இருபது
இன்றோடு

கைப்பெட்டியில் பயணம்
இருள் காட்டின் கடினம்
களைப்பில்லா கற்றலில் கணிதம்
இருளில் ஒளியேற்றிய  புனிதம்

தலை மேல் கூரை
இனியதோர் வாழ்க்கை
தரும் தளம் வீடெனில்

வானமென் கூரையென
வாழும் வாழ்க்கை இனிமையென
புகுந்த வீடு புகட்டிய பேதமும்
தாய் வீடு ஊட்டிய வேதமும்
இருவீட்டார் சீர் என
இப்பயணம் தொடர்கிறது......