Author: apkaviblog

School life really hits different when you sit back and think about it. For me, 1984 to 1989 were golden years. St. Mary’s was this small convent school tucked right inside a residential neighbourhood in Perambur, Chennai. We had wonderful teachers, a tiny playground, six sections in every grade and about 60 kids packed into each one.

Our days kicked off with Assembly on Mondays, Wednesdays, and Fridays… honestly, kind of like a Sprint stand-up when you think about it. So many lovely memories from those days. And the PT sirs? Absolute legends for all sorts of reasons.
Here’s a little collection of memories from my side.

PS: Trouser here means arai kaal chattai as in our school days

AUDIO

Trouser நாட்கள்

ஆகாசவாணி செய்தியில் தொடங்கும் நாள்
Saroj Narayan Swami குரலுக்கடிமை
அது Pavlovவின் classical conditioningயென
பின்னர் கற்றேன்
Convent என்றதால் வெள்ளியன்று வெள்ளை shoe
மற்ற நாட்களில் black
வெள்ளை சட்டையில் inkகிருக்கும்
அம்மா மறைத்து அணிவேன்
துவைக்க மறந்த கருப்பு socks உம்
Shoe lace கைப்பிடி aluminium பெட்டியில்
Corner மடிந்த புத்தகங்கள்
10 நிமிட நடை
வேண்டா வெருப்பாய் St Mary’s gateஐ கடப்பேன்

பிடித்த class pt ,படிக்க ஒன்றுமில்லை
2 shuttle racket retirement ageல் – ஒன்றில் shuttle செல்லும்,
1 volleyball மாநிரம் , 2 tennikoit rings ,
63 வானரங்கள்
Tennikot தொடோம்
girlயென முத்திரை தவிர்க்க
ஓடி விளையாடி ஓய்வோம்

Science miss terror
வாத்தி பிடித்ததால் தமிழ் பிடிக்கும்
புயல் கடந்தால் கொண்டாட்டம்
வானொலி விடுமுறைக்கு காத்திருப்போம்
மீண்டும் திறக்கும் பள்ளிக்கு
முட்டளவு தண்ணீரில் நடப்போம்
சொதசொதக்கும் socksல் அடுத்த நாளும் பள்ளிக்கூடம்
Birthdayயென்று கலர் dress கண்டால்
Chocolate கிடைக்குமென்ற மகிழ்ச்சி
நெருங்கிய நண்பனென்றால்
Extra ஓர் eclairs

Mid term exam என்றாலும்
Maximum பயம்
திருத்திய விடைத்தாளன்று
அளவில்லா சோகம்
Progress card வாங்குமன்று
யாரேனும் இறந்து
விடுமுறை கிடைக்காதா
என பிரார்த்தனை

பல வானரச்சம்பவங்களை
நினைத்தாலே கோரம்
Venkat தலையில் Sudhakar
Bigfun Bubblegum ஒட்டி
எடுக்க Bladeஆல் அரிந்து
வெள்ளைச்சட்டை red polka dotted white shirt ஆனது
Princi roomயில் நாங்கள்
Witness கூண்டில் நான்

Missக்கு பதிலளித்து Arun உட்காரும்போது
Sudhakar compass வைக்க
மீண்டும் princi room
இம்முறை missசும் witness கூண்டில்
இப்போது சிந்தித்தால் underage hooligans தான்

நீல நிற first rank badgeயும்
பச்சை நிற second rank badgeயும்
பிரியாவுக்கும் ,சிவகாமிக்கும் சொந்தம்
கை மாறியதில்லை
பெருமையாக நடப்பார்கள் corridorயில்

சுவயாய் வீடு திரும்ப
Owner வீட்டில் சாவி வாங்கி
யாருமில்லா வீட்டை 10 வருடம்
அன்றாடம் திறந்ததால்
பூட்டிய வீட்டை இன்றும் திறக்க மறுக்கிறேன்

எதிர் வீட்டு Ashokயுடன் மாலை
Doordarshan துணையுடன் இரவு மலரும்
ஏழரை மணி தமிழ் நாடகம்,
மா நன்னன் தமிழ் பாடம் ,
junoon , எதிரொலி , ஒலியும் ஒளியும் ,
சனி Hindi padam, ஞாயிரு தமிழ் படம்,
super hit mukabla என வாரம் முடியும்
ஆகாசவாணி செய்தியோடு
திங்கள் தொடங்கும் மீண்டும் !

A Haiku is a traditional form of Japanese poetry that captures the essence of a fleeting moment in just three lines, typically following a syllable pattern of 5-7-5. Haiku often evoke imagery from nature, seasons, or human emotions, using concise and simple language to create profound reflections.

While my writings may not strictly adhere to the formal structure of Haiku, they aim to capture and convey emotions, ideas, and reflections in a similar spirit. Instead of focusing on syllabic constraints, my pieces prioritize delivering content that resonates with the reader, sparking thought and connection. They might not be Haiku in the traditional sense, but they carry the soul of meaningful brevity.

பிளிரி ஓடிய 

கோவில் யானைக்கு 

காரணம் சொன்னான் 

நாத்திகன்- மதமென்று 

————-

சில்லறை மறுத்து 

QR code உயர்த்தினார் 

எங்கள் பிச்சைக்காரர் – வறுமையில் வளர்ச்சி 

—————

Marathon ஓடுகிறதென்று 

கடிகாரத்தை கோபித்தால் – காதலி 

—————

மணிக்கு ஓர் முறை சேர்ந்தோமே 

முள்ளே வேண்டாமென்ற 

டிஜிட்டல் கடிகாரம் – பணக்கார வறுமை 

—————

உள்ளங்கையில் உறங்காமல் 

உலகே அதுவென்று 

இளைப்பில்லா வருடல் – கைபேசி 

—————

முகுந்துடன் அமரன்னனா 

அனைவருக்கும் கதையுண்டு 

என்றால் – மனைவி 

—————

உக்ரேனும் லெபனானும் 

பாலஸ்தீனும் மழையென 

மனிதன் – எருமை 

—————

நிமிர்ந்தே நின்றாலும் 

சில நேரங்களில் 

சாய்கிறது – நிழல் 

—————

ஆறறிவு இருந்தும் 

ஐந்தை மட்டும் 

சிக்கனமாகப் பரிமாறும் – நாம் 

—————

தந்தைக்கு அழகை 

ஆராதிக்க சொன்னால் – மகள் 

————-

வெள்ளை சட்டையில் 

பொட்டாய் ஓர் கறை- கொச்சை நகைச்சுவை 

—————

பகுத்தறிவு இருந்தும் 

பித்தனாய் வாழ்ந்தால் – ஞானி

 (ராஜா அல்ல இருந்தும் பொருந்தும்)

————-

நம் பிரிவு நிரந்தரமல்லவே 

பிறகேன் அழுகிறாய் 

என்றதாம் – பிணம் 

—————

தாத்தா இறந்ததற்கு 

முகப்புத்தகத்தில் லைக் 

போட்ட ஆத்மா – ஜென்சி 

—————

தாத்தா இறந்ததை 

ஏன் முகப்புத்தகத்தில் போட்டாய் 

என்ற ஆத்மா – பூமர் 

————-

ஹவாய் செருப்பிற்கு 

சேப்டி பின்னிட்டு 

ஆயுள் நீட்டும் ஆத்மா – 70s கிட் 

—————

யானையின் கால்வலிக்கு 

காலமுக்கும் யானைப்பாகன்

நம்பிக்கை ஆத்திகன் 

—————-

உன் மகிழ்ச்சிக்கு மட்டும் 

என்னை பயன்படுத்தினால்

நானும் மகிழ்வேன் 

என்றதாம் – கண்ணீர் 

—————

நிலவில் நடக்கும் நிலையிருந்தும் 

நிலாச்சோறு ஊட்டும் 

தாய் – மெச்சும் எளிமை

————-

Fountain pens have fascinated me since childhood. Back then, even a simple 5-rupee ink pen was a dream to own. As I grew older, I longed for the sleek, auto-filling Chinese fountain pens that seemed just out of reach. By the time I reached my 12th public exams, I realized the speed of my writing depended entirely on the smoothness of the pen’s nib. I spent hours training my favourite inline nib, carefully softening it by scratching it at a 60-degree angle on rough cement floor, coaxing out the smoothness that brought me speed. So today, I dedicate this piece to the unsung hero—the nib of the pen. While the pen and ink may play their parts, it’s the nib that drives the performance, together like three musketeers delivering words with grace and ease. Here we go….

ஏணினி – Means Digital

AUDIO

இறகின் பரிணாமம் நான்
எந்தன் பரிணாமம் யார்

வளர்ச்சியில் வீழ்ந்தாலும் நான்
கௌரவம் வீழாமல் நான்

தலையெழுத்தின் கண்ணாடியாய் நான்
இளசுகளின் கனவாய் நான்

பிள்ளையார் சுழியில் நான்
தாளுடன் தாம்பத்தியத்தில் நான்

மையின் மடையாய் நான்
வண்ணங்களின் வாயிலாய் நான்

உள்ளத்தின் ஆதாமாய் நான்
எண்ணத்தின் ஏவாளாய் நான்

பொய்யும் மெய்யுமாய் நான்
பஞ்சமின்றி பரிமாறும் நான்

ஏணினியின் தீண்டாமையால் நான்
கடந்தாலும் விலைபோகும் நான்

செய்யா தண்டனையிலும் நான்
செய்நன்றி மறக்கப்படுவது நான்
கழுத்துடைத்து கொல்லப்படுவது ஏன்
என்றதாம் பேனா முனை  ஆனந்தனிடம் !

Nostalgia is a sweet word. The years between 10 and 17 are a remarkable period in our lives, shaped by the circumstances and environment in which we were raised. During this time, friends play a crucial role in shaping our character.

To this day, I cherish those memories and often find myself longing to return to one of those days. If I were ever granted a wish to rewind time for just a day, it would be to revisit that cherished past.

I sometimes feel that today’s generation, so tied to the digital world, is missing out on the real-time learning of everyday life. Hence, this write-up.

Audio File below

அந்தநாள் தொலைத்தேன்
திரும்பிச்செல்ல தவித்தேன்

பம்பரம் பழகினேன்
சாட்டை சிலிர்த்தேன்
கோலி சேர்த்தேன்
நடுவிரல் உடைத்தேன்
மயில்பீலி பொறுக்கினேன்
புத்தகத்தில் காத்தேன்
குட்டிப்போட நம்பினேன்
அரிசியிட்டு காத்திருந்தேன்
மறுத்ததால் கோபித்தேன்
தமிழுக்கு மாற்றினேன்
அரிசியும் மாற்றினேன்
மீண்டும் மறுத்ததால்
தமிழை கோபித்தேன்

பைபிள் சேர்த்தேன்
ஸ்டாம்ப் அடுக்கினேன்
பண்டம் மாற்றினேன்
தொலைத்தபோது பிண்டமானேன்

திருடியைக்கண்டேன்
தங்கையென உணர்ந்தேன்
திறமையை ரசித்தேன்

சிலரை சேர்த்தேன்
கந்தகம் வாங்கினேன்
குப்பி சேர்த்தேன்
அம்மியில் இடித்தேன்
இடியும் வாங்கினேன்
மாஞ்சா பழகினேன்
வாய்பிளந்து வான்பார்த்தேன்
பட்டங்கள் துரத்தினேன்
வீதிகளில் ஓடினேன்
ஓய்வில்லா உதைவாங்கினேன்

தீபாவளி காத்திருந்தேன்
தங்கையை கூட்டாளியாக்கினேன்
வீதியில் நடந்தேன்
பட்டாசு பொறுக்கினேன்
புதுத்துணி பாவித்தேன்
டெய்லர் கடை வியந்தேன்
காஜா பையன் ரசித்தேன்
அளவு முறைகள் அசந்தேன்
சாம்பிள் புத்தகம் புரிந்தேன்
அந்த நாள் காத்திருந்தேன்
தாமதம் வெறுத்தேன்
அன்றாடம் நடந்தேன்
வாங்கியபோது மகிழ்ந்தேன்

வெயிலை வீடாக்கினேன்
புழுதியில் புரண்டேன்
கல்லி கிரிக்கெட் பழகினேன்
ஜன்னல்கள் உடைத்தேன்
ஓயாமல் ஓடினேன்
நட்பில் நகர்ந்தேன்
களவும் கற்றேன்
பன்னீர் சோடா பழகினேன்
பெப்சி ஐஸ் ருசித்தேன்

கோடைக்கு காத்திருப்பேன்
மணவையில் மிதப்பேன்
ஆச்சிவீடு ஏங்குவேன்
அஞ்சறைப்பெட்டி தேடுவேன்
முட்டை ஆராய்வேன்
விளையில் விளையாடுவேன்
கழனிநீர் சுமப்பேன்
பரூத்திக்கொட்டை அரைப்பேன்
குளத்தில் குளிப்பேன்
மாடிடம் மிதிவாங்குவேன்

மாமன்களைக்கொண்டாடினேன்
கிணத்தோரம் காத்திருப்பேன்
உரையாடல்கள் வியப்பேன்
ஏலா கோவில் ஏங்குவேன்
வயலோரேம் நடப்பேன்
நடைபாதை ரசிப்பேன்
இரவுக்கு காத்திருப்பேன்
மின்மினி பிடிப்பேன்
குப்பியில் அடைப்பேன்
விடிந்தபின் உணர்வேன்

அந்தநாள் நினைத்தேன்
ஓர்நாள் ஏங்கினேன்
திரும்பிச்செல்ல தவிக்கிறேன் !

In his speech at the launch of the Leverhulme Centre for the Future of Intelligence on October 19, 2016, Professor Stephen Hawking shared a profound insight. He suggested that artificial intelligence (AI) could be the greatest or the most terrible development for humanity, and that the outcome remains uncertain. “The research conducted by this center is critical to the future of our civilization and our species,” he declared.

Fast forward eight years, and AI is now a ubiquitous topic. It has permeated the everyday life of the average person, many of whom may not fully grasp its implications. Hawking’s message did not advocate a simple yes or no stance towards AI; rather, it urged us to proceed with caution. He envisioned AI as a tool to assist, not replace, humanity—guiding us like a co-pilot, to ensure we continue to thrive rather than becoming a mere footnote in the annals of history. Hence, the awe—and the caution—surrounding AI.

Dr. APJ Abdul Kalam’s true achievement wasn’t just the development of the Agni missile; it was when he revolutionized prosthetic limbs by creating a version that weighed just 400 grams, a significant reduction from the 4-kilogram models that came before it. This innovation exemplifies the real success of technological advancements.

Similarly, the measure of success for artificial intelligence hinges on its accessibility and utility to the average person. Consider this scenario: a person isn’t looking for AI to enhance their speed; instead, they question its ability to assist them in daily life if they are unable to stand without support. The critical question from a common man’s perspective is: “If I can’t even stand on my own, will AI help me manage my day-to-day duties?” The success of AI is affirmed only when the answer to this question is a resounding “Yes.”

“I am captivated by the stunning visual you see here, which was created using the DALL-E model. It took me just a couple of minutes to refine my thoughts into a descriptive prompt. DALL-E then worked its magic, transforming my words into this beautiful image that you see on the blog. Isn’t it remarkable how technology can turn imagination into reality so swiftly?”

செயற்கை நுண்ணறிவோ
செயல் கை நுண்ணறிவோ
A (ஏ) I (ஐ) ஓ என
ஏற்க  மறுக்கிறோமோ நாம் ?

ஆச்சியின் அம்மி
சுமீத்தானது
அம்மி மசாலா
ஆச்சியானது
தாவணிக்கனவான
தட்டச்சு மையம்
கணிப்பொறி கூடாரமாய்
காலத்தால் கனிந்தது
அண்ணாச்சி அங்காடிகள்
அமோக ஆன்லைனானது

பழயன கழிதலும்
புதியன புகுதலும்
பரிணாமத்தின் விதி

ஆள்குறைப்பு அச்சம்
அழிவென்ற அச்சம்
ஆளப்படும் அச்சம்
அறியாமையின் அச்சம்

AI – ரதம்
உணர்வால் உருட்டினால்
பொறுப்பாய் நகரும்
மருத்துவம் மிதக்கும்
விஞ்ஞானம் விசுரும்
தனித்துவம் துளிரும்
சுமைகள் சுருளும்

பெருமைக்கு உருட்டினால்
உண்மை  ஊனமாகும்
இனம் ஈனமாகும்
ஆழமாய் ஆராய்ந்தால்
அழகாய் விளங்கும்

A (ஏ)  I ( ஐ )   வரமென 

சிறப்பாய் சிந்தித்து 

பொறுப்பாய் நகர்த்துவோம்!

The evolution of Tamil Cinema over the past four decades has been extraordinary. Transitioning from the era of black and white films, we witnessed significant changes starting from the generation of Barathiraja and Balachandar. The second wave emerged during the late 1980s and early 1990s, marked by the rise of filmmakers like Vasanth, R.V. Udhayakumar, and P. Vasu. Subsequently, in the late 2000s, directors such as Dharani, Ramana, and A.R. Murugados redefined action-packed cinema, establishing stars like Vijay , Ajith and Vikram.
In the last decade, there has been a notable shift with the emergence of new-age directors. To name a few commendable creative architects - Vetrimaran, Lokesh,Nelson, Maariselvaraj, Ranjith and Bala . These directors have introduced fresh concepts, innovative presentation styles, and thought-provoking narratives, elevating Tamil cinema to a standard which is well beyond the global taste. The dark side of this rise is the prevalence of extreme violence and coarse language, somewhat marring the beauty of the cinematic experience. Hence the script.

இயக்குனர் சிகரமும்
பத்ம ஸ்ரீகளும்
பதறும் படைப்புகள்
மண் வாசனை மன்னர்களும்
மணியான அரசர்களும்
மிரளும் படைப்புகள்
தமிழ் திரை
அழகாய் ஆழமாய் - பல்லக்கில்
இன்றய இயக்குனர்கள்
தலைமுறையின் வரம்

இறப்பிலும் இனிமைஎன நெல்சன்
நேர்த்தியாய் நெய்வதில் லோக்கி
கரு மாறா கதை சொல்லும் மாறி
புத்தக அரக்கனாய் 
மாறன்
பிரிவினை புத்தன் ரஞ்சித் என
பகையில்லா பிரமாக்களே
நாளைய தலைமுறைகளின்
சிந்தனை சிற்பிகளாய்
முனோடி நீங்கள்

தரமான படைப்புக்கு
தவமாய் தவமிருக்க
வறுமையின் நிறம் சிகப்பல்ல
இளமையின் நிறம் சிகப்பென
யதார்த்தம் யதார்த்தமென
முக்குரங்கு மந்திரத்தை
மறந்தோமோ நாம்

மஹானல்ல நான்
ரசிகனாய் வேண்டுகிறேன்
சமூகப்பொறுப்போடு
சிகைப்பைக்குறைத்து
நானலம் நல்கி
பொறுப்போடு படைக்கலாமே ?
                              
                               —. ஆனந்தன்

The suffix “ship” conveys a noun, accentuating states or conditions, with a particular focus on those related to a state. Among these, words describing a state hold profound significance. Leading this category is “Friendship.” Friendship traverses turbulent emotional seas, enduring love, hate, disappointment, betrayal, and more, yet remains unwavering. Successful friendships navigate these challenges, while some may falter, altering their course or sailing solo as circumstances shift.

Childhood friendships hold a special place. As we transition from childhood to adolescence, adulthood, and beyond, evolving priorities play a pivotal role in sustaining this “ship.” Upon finding a life partner, they assume the most significant role in maintaining the circle of friendship. My heartfelt gratitude and deepest respect go to all the partners who have cherished, recognized, supported, and fortified this
bond.

Recently, I encountered a friendship of remarkable depth that profoundly touched my heart. Hence, as an admirer, I pen these few lines in its honour.

நகுதட் பொருட்டல்ல
இடுக்கண் களைவதல்ல
உணர்வின் வடிவமென
உணர்த்திய நட்பது !

வெயிலோடு விளையாடி
மழைமிஞ்சா உறவாடி
வாலிபம் வளர்ந்தோடி
தாரம் தரமாய்
தாரைவார்த்த ,

திகட்டா தித் திக்கும்

நட்பதுவே !

இறைவன் முன் தோன்றி
வரமென்ன வேண்டுமென்றால்
பொங்கல் பானையென
இந்நட்பாய் ஒன்றென்பேன்
பெருமையாய் மட்டுமின்றி
பொறாமையாய் !

The predictions made in astrology are often based on the positions of celestial bodies and the interpretation of these positions’ effects on individuals’ lives. While these predictions might hold personal or cultural significance for some, they lack empirical evidence and scientific validity.

Ultimately, whether one sees this practice as a belief, cultural tradition, or superstition can depend on personal beliefs and perspectives. Some might view it as a form of guidance, while others might see it as an unsubstantiated belief or superstition.

கற்பூற ஆராத்தியை
பத்து வயதில்
பகுத்தறிவால் பந்தாடிய
மகன்
ஐம்பதில் அம்மாவிடம்,
புத்தாண்டில் கடகம்
கலங்காமல்
கடக்குமா என்றானாம் !

Payanagal thodarkirathu…..

Audio File Below