I take immense pride in the remarkable contributions of our forefathers to humanity when science and technology were non-existent. However, reflecting on the last 60 years, with a specific focus on the past two decades, it’s disheartening to witness how our current contributions compare to the profound legacy left by our predecessors. In this context, I’m not alluding to our contemporary contributions associated with modernization. Instead, my concern lies in the decline of spiritual well-being, healthy living, and moral thought processes that thrived in previous centuries.
Regrettably, in our pursuit of evolution and the relentless race against time to achieve goals, we find ourselves caught up in the rat race. In this process, we risk losing our unique identity and the habits associated with healthy, safe living. This forms the essence of the script ‘ரேகைகள்’.
வராக அவதாரத்தில் உருண்டை உலகம் ,
நாக சிலைகள் ஜீனின் வடிவம்,
அருந்ததியும் வஷிஸ்தாவும் சார்ந்த நட்சத்திரம்,
சூரிய நிழலில் நேரம்,
உணவே மருந்து
என விஞ்ஞானம் கருத்தரிக்கும்முன்
நம் பாட்டன் ஏட்டில்
நாமோ
ஆங்கிலேயன் ஆதிக்கத்தில்
பழயன கழித்தலும் புதியன புகத்தலுமாய்
கலாச்சார சுவடுகளைத்தொலைத்து
பரிணாம வளர்ச்சியாம் ஆடைக்குள் –
தலைகீழாய்!
அவனிடம் பிரிந்து வருடம் 60 ஆனாலும்
முன்னோர் வடிவமைத்த விந்தைகளில்
நம் ரேகைகளை இன்றும் தேடுகிறேன்
நாம் கலாச்சாரத்தில்
சேர்த்த சுவைகளை எண்ண
ஒரு விரல் கூட எழவில்லை
மொழியை அலசினால்
ஆனாவில் நாம் சேர்த்த அழுக்கு
அப்பாடக்கரும், அதுப்பும்
கைபேசியின் கொத்தடிமைகளாய்
நம் selfie இனம் மாறும்முன்
ஒரே ஓரு முத்திரை
நாம் பதிப்போமே!
—- என முத்திரையில்லா ஆனந்தன் —-
இரயில் பயணங்களில்.... 